I took a trip down to L'America

domingo, 26 de octubre de 2008

Fiestas variadas en el paso del ecuador

Ya pasó el finde. Domingo por la tarde, respirando calma. La Brigada Garibaldi se ha ido a echar el día al IKEA de Boston: los domingueros son globales y cada vez más uniformes, qué miedo. Así que me he planteado el día tranquilo. El clima, por alguna extraña razón, ayuda. Después de habernos ido a bajo cero esta semana, haciendo sonar todas las alarmas ("necesito una chaqueta", "tengo que comprarme unos guantes", "no me vuelvo a rapar hasta que vuelva a casa"), esto debe ser el veranillo de Todos los Santos, así que he podido tomarme el café al solete más agusto que una lagartija. Comida, paseo y tarde tranqui con peli y lavadora. Sólo he echado en falta un batín, vamos.

Por lo novedosas, las ganas de pasar un día así lo han hecho más singular si cabe. No conozco del todo los estándares de aquí, pero creo que me puedo dar por satisfecho con la dosis de fiesta del weekend. El viernes salimos a cenar y se lo comentamos a una alemana. Declinó la invitación, tenía un plan previo en la casa de una amiga donde montaban una fiesta. Eso sí, nos invitó a pasarnos al acabar de cenar. Y nos pasamos. Fiesta universitaria a la yanki: una casa, bebida, música y peña bailando. Pues oye, la mar de bien: nadie nos preguntó de parte de quién  veníamos, ni nos miraron mal por gorrear cervezas siendo que habíamos venido con las manos vacías. Y fue allí donde acabé de conocer al colectivo español en Amherst. Sí, acabé, porque ya había empezado: hará dos o tres semanas, me encontré con dos valencianos en el comedor. Y mira si hubo feeling que después de dos minutos de conversación insulsa quedamos en un vago "pues ya nos veremos por aquí". Ni mail, ni teléfono. Y no pasa absolutamente nada: a mí me parecieron un par de ingenieritos gilipollas de los que acostumbraba a huir como la peste cuando estaba en la facultad [Nota per als companys de la terra: Sí, diuen "nano" cada tres paraules], y supongo que la imagen que les dejé yo no fue mejor. Y ya está, saludé a uno con poca convicción al verlo, él no pareció mucho más entusiasmado, confirmé las sospechas y a seguir. El resto del personal, pues variado: un tío algo desbaratao, una chica que parecía maja y una reina del baile muy ocupada en aparentarlo. Una de dos, o me estoy acostumbrando a estar lejos de casa o soy un bicho antisocial, pero no tengo el más mínimo interés por juntarme con los españolitos. No se me malinterprete: si coincidimos, bien. Buscarlo, no.

[Intermedio. Abrid una película en el ordenador. Poneos los auriculares. Dadle al play. Ahora, hablad a un volumen lo suficientemente alto como para tapar la voz del video, como para que sea imposible entender o simplemente oir lo que dice. Pues bien, a ese volumen está hablando por teléfono mi compañero de habitación. Una cosa bárbara, joder, y cuidado con quién lo está diciendo. Y no pasa sólo hoy. Puede pasar cualquier día, a cualquier hora. A veces antes de levantarme, se lía a gritos. Otros días más cachondos, empieza cuando apagamos la luz para (presuntamente) dormir. Se puede saber qué coño está haciendo? Un pastor llamando al ganao a su lado es Gainsbourg susurrando Je t'aime. En serio, es enervante. Eso sí, de tanto en tanto se calla un momentín. Para largar un escupitajo a la papelera]

Pues eso, una fiesta bastante tópica con mucho extranjero. Antes de que nadie lo pregunte, desmiento: es falso que te reciban con una mamada, como se empeñaba en creer el otro hombre que nos acompañaba. La cosa acabó cuando el anfitrión nos contó que, de tanto salto en el salón, se había soltado la abrazadera de un tubo de la calefacción en el sótano, así que ya tardábamos en coger puerta o igual acabábamos de petar el tubo. Total, la bebida ya se había acabado. Una y media de la noche, no está mal.

Y el sábado, pues [James, por favor, PARA DE ESCUPIR!] cenita de cumpleaños. Por mucho que se empeñaron los invitados, un ortodoxo jamás hace paella para cenar, así que se tuvieron que contentar con tortilla de patatas y pimientos asados con bacalao como bandera de la gastronomía del terreno. Hay que destacar el sitio donde fuimos a comprar, un supermercado increíble, el sitio más variado que he visto en mi vida. Lo pagas, claro está. Pero puedes comprar vino bueno (lo que aquí equivale a pasar de 9 dólares), y así la noche es la mar de divertida. Las gracias, a Sara, que es la que puso las infraestructuras. Aunque hubiera sido cachondo cenar en mi habitación, todos sentaditos en la cama...

Sólo se me ha quedado una cosa en el tintero. Ayer por la tarde salimos de compras. Paolo y yo necesitamos una chaqueta seria para no ver la muerte cerca el día que, sin previo aviso, los termómetros se vayan a -10 ºC. Con una oferta que había en una tienda de deportes y el cambio ventajoso euro-dólar de este verano me he agenciado a muy buen precio una chupa con la que me puedo ir de rave al Aneto en nochevieja. Pero tengo una espinita clavada. He descubierto una tienda en Northampton. Se llama Sid Vintage. Sí, el rótulo usa esta tipografía. Es de segunda mano. Y hay una amplio muestrario de chupas de cuero bestiales por un precio entre 50 y 70 dólares.

No necesito consejos. Lo que pido son excusas del tipo "me animaron los colegas, yo no quería" para hacerme un regalo de cumpleaños.

Sed buenos. Y gracias por las felicitaciones.


6 comentarios:

Anónimo dijo...

Bueno, felicidades y a por la chupa, que un cumpleaños la merece.
Una preguntita, ¿cómo anda el mercado americano de productos "Made in spain"?
Saludos, y cuando tengas la chupa manda una foto.

juandesant dijo...

No funciona el enlace a la foto que querías poner… y yo soy un "fan tipográfico" ;-)

Ah, y está bien saber eso de que si no te hacen la mamada no te discriminan por ser andaluz ;)

Sentet dijo...

No te funciona el enlace?? A mí sí. Anyway,
http://www.popartuk.com/g/l/lglp0378.jpg

Y otra cosilla, no tenemos un muestreo suficiente para descartar que la ausencia de mamada se deba al origen. Recuerda que yo también empiezo a ser un poquiiiiiiito andaluz. Eso sí, habría que añadir a los lombardos.

Y la última: tengo un spammer en el blog? Dónde mando la foto, a la tienda on-line de vinos?

prueba dijo...

Coño!!! Felicidades atrasadas!!! La Maruchi dijo lo de tu cumple, pero como no estaba segura...
Tonse en que quedamos, ¿a los andaluces no se la maman en los states? ¿y a los q celebran su cumpleñaos? ¿y a los que compran chaquetas de cuero de 2º mano?

Anónimo dijo...

Tico, compra´t la jaqueta JA!!! T´ho mereixes! Perquè és el teu aniversari, perquè estàs lluny de casa, perquè eres un gran "astronauta", un destacat perruquer i un millor amic... No entenc com no la tens encara!!! I felicitats de nou, molts besets

Anónimo dijo...

niño! felicidades. Yo siempre tarde.
repasa bien qué hiciste mal en la fiesta. Cómo pudiste salir de una fiesta sin una mamada de regalo. raro.
al menos tienes una chupa de cuero.